Jan Smed was een van de allereerste jonge groepen in België die op het einde van de jaren 1960 de muzikale tradities uit eigen streek nieuw leven inbliezen. We waren vijf nog piepjonge muzikanten van nauwelijks veertien tot zeventien jaar, en we woonden bij elkaar in de buurt in de wijk Rodebeek van de Brusselse gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe. We noemden ons naar de Jan Smed, een oude volksdans die vroeger in Brabant heel bekend was in talloze plaatselijke varianten. Ons grote voorbeeld was het volksorkest De Vlier uit Nederokkerzeel, dat net een jaar eerder was opgericht. De man die de vonk van de volksmuziek deed overslaan – vooral bij Wim – was Egide Vissenaekens, bassist bij De Vlier en leraar aan het Sint-Jozefscollege in Sint-Pieters-Woluwe, waar we met de vier jongens van de groep school liepen.

Jan Smed debuteerde op 18 oktober 1969, tijdens een kleinkunstavond in jeugdclub Doorndal in Sint-Pieters-Woluwe, met De Vlier als top of the bill.  In deze eerste bezetting bestond de groep uit de broers Wim en Luk Bosmans, broer en zus Francis en Marie-Thérèse Marrant en Charly Vandenputte.

Jan Smed haalde voor het eerst de pers in november 1970, met een stuk in de regionale pagina's van Gazet van Antwerpen. Dat artikel werd opgemerkt door Al Van Dam, producer bij Decca, en die stelde meteen een proefopname voor. Toen die gauw goed genoeg werd bevonden, mochten we nog eind december twee dagen de studio van Fonior in Jette in om ineens een volledige langspeelplaat op te nemen. En zo had ook Decca een folkact in zijn catalogus. Maar voor de onervaren muzikanten die we waren, kwam die eersteling er veel te vroeg. Voor de tweede lp, eveneens geproducet door Al Van Dam, stonden we al wat steviger in onze schoenen. Ondertussen waren we ook al vijf jaar bezig.

In de jaren 1970-1975 was het een komen en gaan van groepsleden. Marie-Thérèse haakte al begin 1972 af, maar enkele andere familieleden kwamen er dan weer een tijdlang bij: Filip^† (1970-1974) en Stefaan Hendrickx (1973-1974), neven van de Bosmansen, en  Patrick Vandenputte (1971-1975), broer van Charly.  In de zomer van 1975 speelde Jan Smed op de folk festivals van Cobh en Letterkenny in Ierland. Patrick had net ontslag genomen, en de groep zat zonder hommelspeler. In zeven haasten stoomde Wim zijn lief Ritteke Demeulenaere klaar, die zo in Ierland haar carrière als hommelspeelster begon.

In 1979 vierde Jan Smed zijn tiende verjaardag met een derde lp, én met een historisch concert waarop naast het pas opgerichte Brabants volksorkest ook enkele van de laatste volksmuzikanten van de oude generatie optraden: de fijfelaars en trommelaars van Ronse en Mater, de accordeonisten Fons De Groen uit Impde en Suske Schellens en Louis Carens uit Westerlo, en de klarinet- en ocarinaspeler Nest Verlinden uit Hever.

In 1983 veranderde Jan Smed nog een laatste keer van samenstelling, toen Luk het voor bekeken hield, en Ivo Lemahieu voor hem insprong. Later kwamen ook onze vioolspelende dochters Els en Eefje heel af en toe meespelen.

Al meer dan een kwarteeuw is dit onze bezetting:

       Wim Bosmans: dwarsfluit, blokfluit, fijfer en fluitje van een cent        

       Ivo Lemahieu: viool, trompetviool en doedelzak

      Ritteke Demeulenaere: hommel, kokosnoot en ander klein slagwerk

       Francis Marrant: diatonisch accordeon en begeleidingsviool 

       Charly Vandenputte: contrabas en trom

Jan Smed doorkruiste de afgelopen veertig jaar het hele Vlaamse land, en deed daarnaast nog een achttal andere Europese landen aan. We hebben altijd de meest uiteenlopende optredens gedaan: concerten op festivals of in parochiezaaltjes, recepties en banketten voor Jan met de pet of Boudewijn met de kroon, academische zittingen, lezingen, straatanimatie… Maar er gaat niets boven een goed bal, wanneer je vele tientallen of zelfs honderden dansers van alle leeftijden geestdriftig ziet evolueren op de maat van je muziek. We maakten het misschien nog vaker mee in Frans-Vlaanderen dan in eigen land.